Ας πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο, έπειτα από την οικονομική εσχατολογία με δόση ταξικού Schlachtfeld. Από το περιοδικό artcore αναδημοσιεύω τις παρουσιάσεις και τον αντίστοιχο σχολιασμό από τον Nick Pasx των πρώτων πέντε επεισοδίων της τρίτης σαιζόν του Game of Thrones, τηλεοπτικής σειράς του HBO που στηρίζεται στη σειρά βιβλίων επικής φαντασίας του George R. R. Martin με τίτλο A Song of Ice and Fire. Το έκτο, προτελευταίο βιβλίο αναμένεται να ολοκληρωθεί στις αρχές του 2015. Όσοι δεν έχουν διαβάσει ή δει τα προηγούμενα, μακριά: The web is dark and full of spoilers. (φωτό: ο άρχοντας μας, Ένταρντ ("Νεντ") Σταρκ, λέει τον καιρό)
1. Valar Dohaeris
Ο χειμώνας επιτέλους έφτασε. Η 3η σεζόν της πιο hot τηλεοπτικής σειράς των ημερών μας έκανε πρεμιέρα την Κυριακή το βράδυ τερματίζοντας το μαρτύριο της αναμονής που εκατομμύρια θεατές βίωναν.
Το πρώτο επεισόδιο ακολουθεί από άποψη δομής και χτισίματος την πρακτική της προηγούμενης σεζόν. Εξιστορούνται βήμα-βήμα οι περιπέτειες των εκάστοτε αγαπημένων ή όχι χαρακτήρων με αποτέλεσμα να παίρνουμε από όλους σχεδόν μια μικρή γεύση. Πολλοί θεωρούν και ίσως όχι άδικα ότι η συγκεκριμένη τακτική διαταράσσει την αρμονία και τη συνοχή της σειράς. Κατά τη γνώμη μου κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα χαοτικό σύμπαν αμέτρητων χαρακτήρων (οι οποίοι αυξάνονται γρηγορότερα κι από τις επισκέψεις της Τρόικας στην Ελλάδα) σε σημείο που να μην χωρούν όλοι σε ένα επεισόδιο (θα περιμένουμε το επόμενο για να ξανασμίξουμε με την Άρυα, τον Τζέιμι, τον Μπραν και τη Μπριέν).
Από άποψη ρυθμού και συναισθημάτων το επεισόδιο κυμάνθηκε σε εξαιρετικά επίπεδα. Δίχως να περιλαμβάνει κάποια μάχη ή σύγκρουση, υπήρχε συνεχώς αυτή η υποδόρια, σχεδόν μαγική ένταση που λίγες σειρές μπορούν να σου μεταφέρουν. Αποκορύφωμα ο διάλογος του Τύριον με τον πατέρα του, που εξελίσσεται σε έναν καταπληκτικό μονόλογο του Charles Dance (Τάιγουιν Λάννιστερ) που συγκλονίζει. Πράγμα που μόνο τυχαίο δεν είναι. Θυμηθείτε τους μονολόγους του Τάιγουιν στην πρώτη σεζόν ενώ προσπαθεί να τονώσει το ηθικό του Τζέιμι ή στην δεύτερη σεζόν έχοντας την Άρυα απέναντι του. Βάλτε τον Τάιγουιν να μιλάει με λίγα λόγια.
Στη συνέχεια παρακολουθούμε τις εξελίξεις να τρέχουν σε όλα τα μέτωπα. Από τη συνάντηση του Τζον με τον Βασιλιά των Αγρίων Μανς Ρέιντερ και την προσπάθεια της Μάργκαιρυ Ταιρέλ να κερδίσει τον θυμωμένο με τον Τζόφρυ κόσμο, μέχρι την επανεμφάνιση του συμπαθέστατου Ντέιβος και τη διάσταση που δημιουργείται ανάμεσα στον Ρομπ και τη μητέρα του. Το σημαντικότερο για μένα είναι η περίπτωση Νταινέρυς. Θεωρώ ότι από τη στιγμή που γεννήθηκαν οι δράκοι και μετά, έχουμε να κάνουμε με το πιο ενδιαφέρον επεισόδιο που αφορά την συγκεκριμένη ηρωίδα. Επιτέλους φαίνεται διατεθειμένη να αφήσει στην άκρη τις κούφιες απειλές, τα δάκρυα, τις ενοχές και να δράσει. Παρακολουθούμε την προσπάθεια της να συγκεντρώσει έναν πραγματικά φονικό στρατό (η σκηνή που διαπραγματεύεται με τον Κράζνυς μέσω της μεταφράστριας Μίσσαντει βγάζει αρκετό γέλιο) και καταλήγουμε σε ένα αποκαλυπτικό φινάλε, όπου ο εδώ και μια σεζόν ξεχασμένος, στα όρια του θρύλου, ιππότης Μπάρισταν Σέλμυ επανεμφανίζεται και όχι μόνο σώζει τη Νταινέρυς από απόπειρα εναντίον της, αλλά θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία της.
Η γεωγραφία της σειράς μεγαλώνει, οι χαρακτήρες αυξάνονται, η σειρά γίνεται και θα γίνει ακόμα πιο φιλόδοξη και εντυπωσιακή. Πρόκειται για εξαιρετικό ξεκίνημα, σαφώς ανώτερο από τη χλιαρή πρεμιέρα της προηγούμενης σεζόν (αποτελεί απορίας άξιο το ότι οι δημιουργοί σπατάλησαν τον απίθανο τίτλο/σλόγκαν The North Remembers για ένα τόσο μέτριο επεισόδιο), και μας αφήνει σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι την επόμενη Κυριακή. Σαν ταπεινοί ακόλουθοι θα είμαστε εκεί. “All men must serve” (Valar Dohaeris).
2. Dark Wings, Dark Words
Το δεύτερο επεισόδιο της τρίτης σεζόν δεν διαφέρει σε πολλά από την πρεμιέρα της. Αποτελεί την εισαγωγική συνέχεια μέσω της οποίας παρακολουθούμε κυρίως χαρακτήρες που δεν είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο. Υπό μία έννοια έχουμε να κάνουμε με δύο εισαγωγικά επεισόδια, εκ των οποίων αναγκαστικά κάποιο έπρεπε να βγει πρώτο.
Μην παρανοήσετε. Δεν εμφανίζονται μόνο όσοι χαρακτήρες δεν «χώρεσαν» στο προηγούμενο επεισόδιο. Αλίμονο αν χρειαζόμασταν δύο επεισόδια για να τους δούμε όλους (κρατήστε αυτή τη σκέψη γιατί κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα σε τρεις σεζόν από τώρα). Απλά δίνεται βάση στις ιστορίες του Μπραν, του Τζέιμι, της Άρυα και του Θήον ενώ ταυτόχρονα συμπληρώνονται διάφορες λεπτομέρειες στις ιστορίες των χαρακτήρων που κυριάρχησαν στην πρεμιέρα.
Το ονειρικό στοιχείο αποτελεί σήμα κατατεθέν στην ιστορία του Μπραν. Δεν μπορεί παρά να μας χαροποιήσει η έμφαση στο συγκεκριμένο στοιχείο μέσω της παρουσίας των Μήρα και Τζόζεν Ρηντ (ο πιτσιρικάς που κάτι σας θυμίζει, είναι ο γιός του Liam Neeson στο “Love Actually”) και της απόφασής τους να συνοδεύσουν τον Μπραν στο ταξίδι του προς το Τείχος. Πήραμε και μια μικρή γεύση από τις δυο καθόδους. Αυτής του Τζον και των Αγρίων προς το Τείχος, κι εκείνης του Σαμ και της Νυχτερινής Φρουράς προς το ίδιο μέρος.
Στη συνέχεια παρατηρούμε ότι το επεισόδιο περιελάμβανε παραπάνω Τζόφρυ από όσο χρειαζόταν. Νομίζω ότι όσο κι αν τον προβάλουν, το μίσος μας γι' αυτό τον χαρακτήρα δεν μεγαλώνει άλλο. Αντιθέτως, αποτελεί ευχάριστη έκπληξη η εμφάνιση της Ολένα. Η συμπαθέστατη γιαγιά Ταιρέλ μαγνητίζει όχι μόνο με τον αυθορμητισμό, την εξυπνάδα και την γενικότερη παρουσία της αλλά και με την κατανόηση και τη συμπόνια με την οποία αντιμετωπίζει τη Σάνσα.
Το αταίριαστο δίδυμο Τζέιμι – Μπριέν αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση και είναι αρκετά διασκεδαστικό (ο Τζέιμι δείχνει πραγματικά να το απολαμβάνει, προσφέροντας απλόχερα έξυπνες ατάκες). Δυστυχώς η λειτουργικότητα αυτή πάει περίπατο όσον αφορά τη συνεργασία των δυο αυτών χαρακτήρων κόντρα στους κινδύνους που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Το έλεος της Μπριέν σε συνδυασμό με το πανούργο πείσμα του Τζέιμι θα τους οδηγήσει στο να εντοπιστούν από εχθρικά προς αυτούς πρόσωπα, με αποτέλεσμα να περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο για να μάθουμε την τύχη τους. Ακόμη, παρακολουθούμε την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας της Άρυα από τον Σάντορ Κλεγκέιν στα μέλη της Αδελφότητας δίχως Λάβαρα και τα φρικτά βασανιστήρια που υφίσταται ο Θήον Γκρέυτζου από άγνωστους άντρες.
Το εισαγωγικό πάζλ ολοκληρώθηκε. Τα πιόνια έχουν μπει στη θέση τους, έτοιμα να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να παίξουν το παιχνίδι του στέμματος.
Υ.Γ. Άραγε είμαι ο μοναδικός θεατής που ακούγοντας τη φωνή του Νεντ στο ξεκίνημα του επεισοδίου ανατρίχιασα;
3. Walk of Punishment
Πόσο ισχυρό μπορεί να είναι το κωμικό στοιχείο στην περιγραφή ενός κόσμου που βρίσκεται υπό καθεστώς πολέμου, με προδοσίες και τραγωδίες να διαδέχονται η μια την άλλη; Στο τρίτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του “Game of Thrones” το κωμικό στοιχείο μονοπωλεί το ενδιαφέρον σε ολόκληρο το επεισόδιο.
Από το ξεκίνημα του επεισοδίου γίνεται φανερή η πρόθεση αυτή, μέσω της καταπληκτικής και συνάμα άβολης σκηνής της κηδείας του πατέρα της Κάτλυν. Ο διάλογος απουσιάζει. Το μόνο στοιχείο που κυριαρχεί είναι η νευρικότητα του κόσμου καθώς ο θείος του Ρομπ, Έντμιουρ Τάλλυ, αδυνατεί να βρει το στόχο (τρεις φορές) με τα φλεγόμενα βέλη, ώστε να ολοκληρωθεί το εθιμοτυπικό. Η μαύρη κωμωδία στα καλύτερα της. Μπορεί ο θάνατος του άρχοντα Τάλλυ να αποτελεί λυπηρό γεγονός, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την κηδεία του.
Αμέσως μεταφερόμαστε στο Κινγκς Λάντινγκ, όπου γινόμαστε μάρτυρες μιας εκ των πιο εμπνευσμένων σκηνών της σειράς γενικότερα. Παρακολουθούμε τον Τύριον, τη Σέρσευ και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου να παίζουν μουσικές καρέκλες (!) σε μια προσπάθεια να δείξουν την προτίμησή τους στο πρόσωπο του παντοδύναμου Τάιγουιν Λάννιστερ. Κι ενώ όλοι μάχονται για το ποιός θα κάτσει πιο κοντά του και θα του αποδώσει το μεγαλύτερο σεβασμό (μέχρι και η Σέρσευ μπαίνει στον κόπο να κουβαλήσει μια καρέκλα από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη), ο Τύριον ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του με τον πιο απλό τρόπο. Σέρνει μια καρέκλα, δημιουργώντας ενοχλητικό θόρυβο και την τοποθετεί ακριβώς απέναντι από τον πατέρα του, δηλώνοντας με αυτή την κίνηση από τη μία την απροθυμία του να τον κολακεύσει, όπως οι υπόλοιποι και από την άλλη να δώσει την επιθυμητή εντύπωση στον πατέρα του. Ότι δηλαδή θα τον βρει απέναντι του κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το κωμικό στοιχείο ενυπάρχει και στο μέτωπο της Νταινέρυς όπου για άλλη μια φορά η προσπάθεια της Μίσσαντει να μετατρέψει το σεξισμό και την ασέβεια του Κράζνυς σε κανονικό διάλογο, κρίνεται επιτυχής. Όπως επιτυχής κρίνεται και η προσπάθεια του Τύριον και του Μπρον να φέρουν τον Ποντ σε επαφή με γυναίκα. Η συγκεκριμένη σκηνή παρόλο που είναι ανάλαφρη και ταιριάζει στη γενικότερη ατμόσφαιρα του επεισοδίου, είναι παντελώς άκαιρη. Δεν βλέπω το λόγο να προβάλλονται οι σεξουαλικές επιδόσεις ενός χαρακτήρα που εμφανίζεται ελάχιστα στη σειρά σε σχέση με άλλους που δεν έχουμε δει αρκετά στην τρίτη σεζόν και έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Οι σκηνές δράσης του επεισοδίου αφορούν τον Θήον, την απόδρασή του και την άγνωστη φιγούρα που τον σώζει από ομαδικό βιασμό. Μιλώντας για ομαδικό βιασμό, μεταφερόμαστε στην ιστορία του Τζέιμι και της Μπριέν, όπου αιχμάλωτοι από τους άντρες του Μπόλτον αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση, με τον ομαδικό βιασμό να αποτελεί το σίγουρο μέλλον της Μπριέν. Γεγονός που αποτρέπεται από τον Τζέιμι. Ένας αλλαγμένος Τζέιμι με φανερό το σημάδι που του έχει αφήσει η περίεργη σχέση του με τη θηριώδη ηρωίδα, υπόσχεται αμύθητα πλούτη στους εχθρικούς άντρες με αντάλλαγμα την επιβίωσή τους. Κι εκεί που όλοι νομίζουμε ότι τα κατάφερε, έρχεται το πρώτο σοκ. Ο Λοκ, που δεν είναι τόσο χαζός, όσο ο Τζέιμι ήθελε να πιστεύει, κατεβάζει το σπαθί και κόβει το δεξί χέρι του Βασιλοκτόνου. Ενώ προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συνέβη, έρχεται και το δεύτερο σοκ. Οι τίτλοι τέλους πέφτουν και ακούγεται το χαρούμενο και ξεσηκωτικό “The Bear and the Maiden Fair” των The Hold Steady. Η απόλυτη μίξη τραγωδίας-κωμωδίας, ένα παρανοϊκό πάντρεμα αντιθετικών συναισθημάτων όπου το σοκ και το υστερικό γέλιο κυριαρχούν. Ένα επεισόδιο διαφορετικό σε σχέση με τα υπόλοιπα, όπου πρυτανεύουν το μαύρο χιούμορ και το θάρρος. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς της σειράς Benioff και Weiss που στην πρώτη τους σκηνοθετική απόπειρα παίρνουν άριστα. Φαντάζομαι τον Ταραντίνο σε μια γωνιά, να βλέπει το φινάλε του επεισοδίου και να χειροκροτεί.
Σημείωση: το τραγούδι “The Bear and the Maiden Fair” ακούγεται για πρώτη φορά στο επεισόδιο από τους άντρες του Μπόλτον. Μεταξύ αυτών που τραγουδούν (συγκεκριμένα πίσω από τον Λοκ) βρίσκουμε τον Gary Lightbody των Snow Patrol σε μια cameo εμφάνιση!
4. And Now His Watch Is Ended
Εκδίκηση. Η θεματική του τέταρτου επεισοδίου περιστρέφεται γύρω από τη συγκεκριμένη έννοια. Άλλοι χαρακτήρες την αποζητούν (Τύριον, Άρυα, Μπριέν για λογαριασμό του Τζέιμι) κι άλλοι τη φέρνουν σε πέρας (Νταινέρυς, Βάρυς).
Ο Άρχοντας των Ψιθύρων αποτελεί έναν από τους πιο μυστηριώδεις χαρακτήρες της σειράς. Συνεπώς έχουν τεράστιο ενδιαφέρον οι αποκαλύψεις του ίδιου στον Τύριον, που αφορούν το παρελθόν του και συγκεκριμένα τον ευνουχισμό που υπέστη. Ο Βάρυς στην προηγούμενη σεζόν παρέδωσε μαθήματα του τι σημαίνει δύναμη και ποιoς πραγματικά την κατέχει. Σε αυτή τη σεζόν κάνει το ίδιο αναφορικά με τη σημασία της εκδίκησης, από τη μια λέγοντας στον Τύριον ότι χρειάζεται χρόνο, σχέδιο και κουράγιο για να πραγματοποιηθεί και από την άλλη αποκαλύπτοντας το φυλακισμένο μάγο από τον οποίο ευνουχίστηκε, υποδηλώνοντας έτσι την ολοκλήρωση της.
Λάτρεψα τη συνάντηση του Βάρυς με την Αρχόντισσα Ολένα. Ο διάλογος τους περιείχε τη δαντελένια ραδιουργία που είναι σήμα κατατεθέν της σειράς. Όπως γεμάτες ραδιουργία είναι οι κινήσεις της Μάργκαιρυ. Η πανούργα εγγονή της Ολένα ανταποκρίνεται στο σαδισμό του Τζόφρυ για να τον κερδίσει. Και τα καταφέρνει ακόμα καλύτερα χρησιμοποιώντας την αγάπη του κόσμου (κυρίως προς το πρόσωπο της) για να τον ελέγξει.
Συγκλονιστικές στιγμές του επεισοδίου αφορούν τον Θήον, ο οποίος υποφέρει ψυχικά και θα υποφέρει σωματικά. Μιλώντας περισσότερο στον εαυτό του, παραδέχεται τα λάθη που έχει κάνει υποκινούμενος από τη ζήλεια του προς τους Σταρκ και την ανάγκη του να αποδείξει πράγματα στον πατέρα του. Φτάνει στο σημείο να αναρωτιέται αν ο πραγματικός πατέρας του ήταν αυτός που έχασε το κεφάλι του στο Κινγκς Λάντινγκ. Οι ενοχές τον πνίγουν και οι αναμνήσεις τον τσακίζουν. Όπως σίγουρα τον τσάκισε και το παιχνίδι, που πίσω από την πλάτη του έπαιξε ο υποτιθέμενος σωτήρας του, με αποτέλεσμα η διαφαινόμενη απόδραση του να καταλήξει σε άλλο ένα γύρο βασανιστηρίων. Είναι αδύνατο να μη νιώσεις συμπάθεια και να μην λυπηθείς τον Θήον παρόλο που πλήγωσε τον Οίκο των Σταρκ.
Το ίδιο ισχύει και για τον Τζέιμι, τον οποίο λυπόμαστε καθώς έχει καταλήξει σκιά του εαυτού του. Ο Τζέιμι «στηριζόταν» στο δεξί του χέρι και το σπαθί του. Από τη στιγμή που ακρωτηριάστηκε, έχασε τόσο την ταυτότητά του όσο και την επιθυμία για εκδίκηση. Και αρχίζουμε να τον συμπαθούμε παρόλο που η πτώση του Μπραν στο όνειρό του, μας θυμίζει το γεγονός ότι ο Τζέιμι ήταν κάποτε ικανός να σκοτώσει ένα παιδί για να προστατέψει τα συμφέροντα του.
Θα περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο για να δούμε αν η εκδίκηση της Άρυα σε βάρος του Σάντορ Κλεγκέιν θα πραγματοποιηθεί. Προς το παρόν μείναμε αποσβολωμένοι με την εκδίκηση της Νταινέρυς, εκδίκηση η οποία είναι ένα πιάτο που τρώγεται καυτό. Η τελευταία σεκάνς του επεισοδίου αποτελεί την επικότερη στιγμή της σεζόν μέχρι τώρα. Ο βλάσφημος Κράζνυς τιμωρείται από τη φωτιά του Ντρόγκον. Οι υπόλοιποι δουλέμποροι του Άσταπορ σφαγιάζονται από το στρατό των Άσπιλων που τώρα πια ανήκει στη Νταινέρυς. Η δρακοβασίλισσα δίνει απλόχερα φωτιά και αίμα αναγκάζοντας τους έμπειρους συμβούλους της να μην πιστεύουν στις ηγετικές δυνάμεις της. Ακόμα πιο επική λεπτομέρεια αποτελεί η γλώσσα με την οποία η Ντάνυ δίνει εντολές και σπέρνει τον όλεθρο. Τα βαλυριανά που πάντα γνώριζε. Έτσι φτάνουμε στο φινάλε του επεισοδίου όπου παρακολουθούμε με κινηματογραφικό τρόπο μια παντοδύναμη απόγονο Ταργκάρυεν να προελαύνει.
Σημείωση 1: Λυπήθηκα αρκετά με το άδοξο τέλος του άρχοντα διοικητή της Νυχτερινής Φρουράς Μόρμοντ. Λειτουργούσε πάντα με σύνεση και αποτελούσε την πατρική φιγούρα των αντρών του Τείχους, ορθώνοντας το ανάστημά του όταν χρειαζόταν.
Σημείωση 2: Στο συγκεκριμένο επεισόδιο φάνηκε πόσο προσεγμένη σειρά είναι το “Game of Thrones”. Παρατηρήστε το τρικ του Τάιγουιν όταν μιλά με την κόρη του. Μέσω του γράμματος που γράφει, φροντίζει να μην δίνει την απόλυτη προσοχή στον άλλο ώστε να παραμένει ο κυρίαρχος της συζήτησης. Θυμηθείτε τώρα ότι το ίδιο τρικ εφαρμόστηκε όχι μόνο σε βάρος του Τύριον τρία επεισόδια πριν αλλά και σε βάρος του Τζέιμι στην πρώτη σεζόν, όπου του τονίζει ότι πρέπει να γίνει ο άνθρωπος που πάντα προοριζόταν την ίδια στιγμή που σφάζει ένα ελάφι. Τρία παιδιά, ένα τρικ και το αποτέλεσμα της συζήτησης είναι πάντα το επιθυμητό για τον ίδιο.
5. “Kissed by Fire”
Μπορεί κανείς να μείνει πιστός στους όρκους και τις αξίες του; Αυτό είναι το ερώτημα, το οποίο καλούνται να απαντήσουν χαρακτήρες όπως ο Ρομπ, o Τζέιμι και ο Τζον. Το 5ο επεισόδιο έχει δημιουργηθεί με τόση μαεστρία, ώστε εντυπωσιάζεσαι από το πόσο αλληλένδετες είναι οι ιστορίες όλων των χαρακτήρων. Οι έννοιες της τιμής και της οικογένειας διακυβεύονται συνεχώς. Το επεισόδιο τελειώνει και είναι αδύνατο να μην παρατηρήσεις πόσο αρμονικά τα διαφορετικά κομμάτια του πάζλ υπηρετούν το σύνολο.
Το επεισόδιο ξεκινά με την εντυπωσιακή «σώμα με σώμα» αναμέτρηση ανάμεσα στον Άρχοντα Μπέρικ και τον Σάντορ Κλεγκέιν. Ο θηριώδης ιππότης κόβει στα δυο τον αρχηγό της Αδελφότητας δίχως Λάβαρα και στιγμές αργότερα τον βλέπει να επιστρέφει στη ζωή. Η σειρά προβάλλει μία φειδωλή χρήση της μαγείας, που όμως προκαλεί προβλήματα στον εκάστοτε χαρακτήρα, καταφέρνοντας να σηματοδοτήσει την ξεχασμένη δύναμή της και να δημιουργήσει εικόνες που σου μένουν στο μυαλό. Έτσι οδηγούμαστε στο συγκλονιστικό διάλογο της Άρυα με τον Θόρος και τον Μπέρικ όπου ζητά να μάθει αν ένας αποκεφαλισμένος άντρας μπορεί να επιστρέψει στη ζωή. Στοιχηματίζω ότι οι καρδιές εκατομμύρια θεατών σκίρτησαν και μόνο στη σκέψη της αδιανόητης επιστροφής του αξιαγάπητου Νεντ Σταρκ. Η ιστορία της Άρυα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον και ήταν άκρως συγκινητική η σκηνή του αποχωρισμού της με τον Τζέντρυ.
Αρκετά φορτισμένες είναι και οι σκηνές που αφορούν τον Στάννις. Μέσω οικογενειακών στιγμών παρακολουθούμε μία διαφορετική, πιο ανθρώπινη πλευρά, του κατά τα άλλα αυστηρού ηγέτη. Μέχρι πρότινος δεν γνωρίζαμε τις συμφορές που του έτυχαν στην προσωπική του ζωή (μισότρελη γυναίκα, κόρη χτυπημένη από οστρακιά), οι οποίες σίγουρα έχουν παίξει ρόλο στη διαμόρφωση του σκληρού χαρακτήρα του. Μόνη παραφωνία του επεισοδίου, οι γυάλες της Σελύζ Μπαράθηον με τα μωρά και το πράσινο υγρό. Τι δουλειά έχει το “Alien” στο “Game of Thrones”;
Στη συνέχεια παρακολουθούμε τον Ρομπ να διαχειρίζεται την προδοσία όπως θα έκανε και ο πατέρας του. Παρόλο που γνωρίζει, ότι τιμωρώντας τον Κάρσταρκ θα χάσει σχεδόν το μισό στρατό του, τηρεί τον νόμο και του παίρνει το κεφάλι ο ίδιος. Αυτός που δεν τήρησε τον όρκο του είναι ο Τζον. Ανήμπορος να πνίξει την έλξη του για την «φιλημένη απ' τη φωτιά» Ύγκριτ, πλαγιάζει μαζί της και επιβεβαιώνει την κατάληξη ενός ειδυλλίου που διαφαίνονταν από την προηγούμενη σεζόν.
Η κορυφαία στιγμή του επεισοδίου ανήκει ξεκάθαρα στον Τζέιμι. Τσακισμένος από τον πόνο που του προκάλεσαν τα γιατροσόφια του Κουάιμπερν, βρίσκει ανακούφιση στη μπανιέρα που μοιράζεται με την Μπριέν. Εκεί της εξιστορεί την πραγματική πλευρά των γεγονότων λόγω των οποίων απέκτησε την επωνυμία «Βασιλοκτόνος, καθώς επέλεξε να σκοτώσει πισώπλατα τον «Τρελό Βασιλιά» αντί να υπακούσει στις προσταγές του και να κάψει την πόλη και τους κατοίκους της αφού πρώτα σκοτώσει τον πατέρα του. Εξωπραγματική η ερμηνεία του Nikolaj Coster-Waldau στον ίσως καλύτερο μονόλογο της σειράς.
Τέλος, περνάμε στην απολαυστική συνάντηση των Λάννιστερ. Οι διάλογοι και οι παύσεις της συγκεκριμένης σκηνής είναι υψηλού επιπέδου. Ο Charles Dance (Τάιγουιν Λάννιστερ) σκάει τη μία βόμβα μετά την άλλη. Πρώτα ανακοινώνει με την χαρακτηριστική απάθειά του στον Τύριον ότι θα παντρευτεί τη Σάνσα. Δεν περνούν μερικά λεπτά και γυρίζει προς τη Σέρσεϋ, την οποία προστάζει με τελεσίδικο τόνο να παντρευτεί τον Λόρας ώστε να μην απειληθεί το σχέδιό τους για τον έλεγχο του Γουίντερφελ. Η ένταση στη συγκεκριμένη σκηνή είναι μεγάλη. Ο Τάιγουιν μοιάζει και είναι τόσο πανούργος και αδυσώπητος που δεν αφήνει περιθώρια για αντιδράσεις. Έτσι ένα εξαιρετικό επεισόδιο τελειώνει με δυο θεωρητικά έξυπνους και μαχητικούς χαρακτήρες να βράζουν στο ζουμί τους σαν μικρά παιδιά, έχοντας βιώσει την πατρική περιφρόνηση και την ταπείνωση. Μέγας είσαι Τάιγουιν και θαυμαστά τα έργα σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου