Ο Θάνος Αστρίτης, κατά κόσμον Στέλιος Ανεμοδουράς, που μας άφησε γεια πριν 13 χρόνια (6 Μαΐου 2000), είναι γνωστός κυρίως ως συγγραφέας του Μικρού Ήρωα, οι περιπέτειες του οποίου κράτησαν 16 χρόνια (πολύ περισσότερα από την ίδια την Κατοχή)
του Βένιου Αγγελόπουλου
Αρκετά έχουν γραφτεί γι’ αυτόν και τους ήρωές του, αλλά νομίζω όχι όσα θα του άξιζαν. Ας προσθέσω λοιπόν μια μικρή συμβολή από προσωπική μνήμη.
Πριν από το Γιώργο Θαλάσση κυκλοφορούσε κάθε βδομάδα ο Υπεράνθρωπος (από το 1951 – μετά ήρθαν κι άλλοι ήρωες, αλλά είχα πια μεγαλώσει). Τον διαβάζαμε στη γειτονιά, σε ένα μοναδικό αντίτυπο που κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι, με προσοχή – συνήθως εκτός σπιτιού: Ενώ οι άλλοι παίζαν μπάλλα, αποτραβιόσουν σε έναν ίσκιο και διάβαζες, ίσως με κάποιον άλλον πάνω απ’ τον ώμο σου ή εσύ πάνω απ’ τον ώμο του άλλου.
Ήταν λοιπόν ο Υπεράνθρωπος ένας ατρόμητος υπερασπιστής του Καλού, που γρήγορα απόχτησε παιδιά (και πολύ αργότερα εγγόνια), όλοι προικισμένοι με υπερφυσικές δυνάμεις, σίδερο το χέρι, άσσοι στη μπουνιά και ιπτάμενοι. Στην παρέα προστέθηκε κι ένας Έλληνας νέος επιστήμονας, ο Ελ Γκρέκο [1], που παντρεύτηκε την κόρη του Υπεράνθρωπου, την Αστραπή. Ως επιστήμονας είχε κάνει πολλές εφευρέσεις αλλά δύο έχουν σχέση με την ιστορία μας. Η μία είναι ένα φάρμακο που το ήπιε και τον προίκισε κι αυτόν με υπερφυσικές δυνάμεις, ώστε να μπορεί κι αυτός να παίρνει μέρος στις μάχες. Η άλλη, ένα μπιστόλι με πολλές διαφορετικές σκανδάλες: η μία έστελνε πολικό ψύχος, η άλλη φοβερή φλόγα, η τρίτη ιονική ακτινοβολία (δεν υπήρχε η λέξη λέιζερ τότε), κτλ. Ανάλογα με τον εχθρό, πάταγε και τη σκανδάλη που θα του έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά.
Οι εχθροί τώρα, δεν ήταν τίποτα φτηνιάρηδες. Ήταν κι αυτοί πανίσχυροι και βεβαίως δαιμονικοί. Απ’ όσο θυμάμαι, μετά το Σατούρ και τη κόρη του τη Σατούρνα, που άντεξαν πεντ’ έξι τεύχη, εμφανίστηκε ο διαβολικός δόκτωρ Φάουστ, επιστήμονας και κακάσχημος, με μια κόρη πανέμορφη, τη Φαούστα, διαβολική κι αυτή. Κρατάει μερικά τεύχη ο καβγάς, και καταφέρνουν οι καλοί να τον σκοτώσουν, καπούτ, πάει ο δόκτωρ, διαφεύγει η Φαούστα, προσπαθεί να εκδικηθεί στο επόμενο τεύχος (κι η Σατούρνα το ίδιο είχε κάνει όταν της είχαν σκοτώσει τον πατέρα, νορμάλ) αλλά δε φτουράει, το σκάει κι εξαφανίζεται.
Περνάνε κανα-δυο τεύχη όπου οι υπεράνθρωποι σώζουν τη γη από θανάσιμους κινδύνους, φριχτά τέρατα ή εξωγήινους εισβολείς, που τα κάνουν σκόνη. Κι έρχεται το επόμενο τεύχος, «Η Ανάστασι [2] του Φάουστ».
Πώς είναι δυνατόν; Πολύ απλά. Η Φαούστα ήταν εκτός των άλλων και φοβερή γιατρίνα. Διατήρησε τον εγκέφαλο του πατέρα της ζωντανό σε κάποιο υγρό, έψαξε και βρήκε έναν άνθρωπο που το σουλούπι του κόλλαγε, τον απήγαγε, του μεταμόσχευσε τον εγκέφαλο του Φάουστ, του έκανε και μερικές πλαστικές για να είναι φτυστός ο μπαμπάς, και τον σιδέρωσε κι από πάνω για να είναι ακόμη πιο άτρωτος από πριν (φαντάζομαι θα του έκανε και κάποιες εξετάσεις ιστολογικής συμβατότητας πριν από τη μεταμόσχευση, αλλά τότε δεν ήξερα τι σημαίνει, ώστε δεν συγκράτησα ακριβώς το ιατρικό πρωτόκολλο). Δεν τον έπιανε ούτε σφαίρα, ούτε οβίδα, ούτε φωτιά, ούτε δυναμίτης, τίποτα. Άτρωτος τελείως.
Τι κάνουν οι δικοί σου; Χυμάνε στο Φάουστ και την κόρη του, τους τσακίζει, το βάζουν στα πόδια, ξαναχυμάνε, τα ίδια. Αμηχανία. Κάθονται και σκέφτονται. Και βέβαια αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν. Τι τρέχει.
Ψάχνουν λοιπόν και μαθαίνουν την ιστορία. Και τότε ο δικός σου (ο Ελ Γκρέκο, το πανέξυπνο ελληνόπουλο), κλείνεται στο εργαστήριό του να σκεφτεί. Κάθεται μερικές μέρες και βγαίνει με μια καινούργια σκανδάλη στο μπιστόλι.
Τι κάνει αυτή η σκανδάλη; Εδώ είναι το κόλπο. Καθώς το σώμα του καινούργιου Φάουστ ανήκε σε ένα καλό απλό ανθρωπάκι, το νευρικό του σύστημα δεν είχε εθιστεί να εκτελεί κακές πράξεις, παρά μόνο καλές ή ουδέτερες – άντε, ίσως και καμιά κακή σε ώρα ανάγκης, αλλά βεβαίως όχι συστηματικά, και σίγουρα όχι διαβολικές πράξεις όπως υπαγόρευε το σατανικό μυαλό του δόκτορα. Η καινούργια σκανδάλη λοιπόν είναι αποσυντονιστική, ώστε το νευρικό σύστημα του ανθρωπάκου να μη συντονίζεται και να μην υπακούει στο δαιμονικό εγκέφαλο.
Πάει λοιπόν ο καλός σου με το γαλανόλευκο μπλουζάκι στο Φάουστ που, ανύποπτος, καγχάζει βλέποντάς τον, σημαδεύει, μπαμ, τα νεύρα επαναστατούν, διαλύεται ο δόκτωρ, γίνεται μόρια. Κάπως τρώνε και τη Φαούστα μετά, αλλά η ουσία είναι εδώ, σκόνη ο Φάουστ κι ο κόσμος αναπνέει.
Μετά μεγάλωσα. Άλλαξα γειτονιές, άλλαξα σχολεία, άλλαξα πόλεις, άλλαξα διαβάσματα. Έφυγα για το εξωτερικό. Διάβασα εισαγωγές στο μαρξισμό και στη διαλεκτική, από τον Πόλιτζερ και τον Λεφέβρ. Διάβασα για την πάλη των αντιθέσεων που μετασχηματίζει το παλιό και για τη σύνθεση των αντιθέσεων που παράγει το καινούργιο. Άκουσα και για την Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, όπου ο Μάο είπε τη φοβερή φράση «το ένα γίνεται δύο». Και είπα:
- Α! Ο Δόκτωρ Φάουστ!
Θάνο Αστρίτη, σ’ευχαριστώ που μ’ έκανες να καταλάβω τι εστί διαλεκτική, πριν καν η λέξη αυτή φτάσει στα αυτιά μου.
veniosang@gmail.com
___________
Σημειώσεις
[1] Κανείς μας δεν ήξερε τότε πως υπήρχε και κάποιος ζωγράφος με το ίδιο όνομα, αλλά κάποιος μας σφύριξε ότι σε κάποια ξένη γλώσσα αυτό σημαίνει «ο Έλληνας».
[2] Ορθογραφία της εποχής εκείνης.
Πηγή Red NoteBook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου