Κάποιες σκέψεις πάνω στο να γράφεις, και στο να οδηγείς στην ομίχλη (Νιλ Γκέιμαν)

[Αναδημοσίευση από: http://journal.neilgaiman.com/
Για τον Γκέιμαν κάποτε θα επανέλθω.
Η μετάφραση είναι του ακατάβλητου Weltschmerz K.]

03/03/12

Είναι παράξενο πράγμα, η γραφή.

Κάποιες φορές μπορείς να παρατηρήσεις αυτό που γράφεις, και είναι σαν να κοιτάζεις ένα τοπίο μια όμορφη, ξάστερη μέρα του καλοκαιριού. Μπορείς να δεις κάθε φύλλο πάνω σε κάθε δέντρο, και να ακούσεις κάθε τραγούδι πουλιών, και ξέρεις που θα σε βγάλει η βόλτα σου.

Και αυτό είναι υπέροχο.

Κάποιες φορές είναι σαν να οδηγείς μες στην ομίχλη. Δε μπορείς στ' αλήθεια να δεις που πηγαίνεις. Έχεις ακόμη αρκετή από τη διαδρομή μπροστά σου για να ξέρεις ότι θα βρίσκεσαι ακόμη στο δρόμο, και αν οδηγείς αργά και κρατάς τους προβολείς χαμηλωμένους θα φτάσεις τελικά εκεί που πήγαινες.

Και αυτό είναι δύσκολο ενόσω το κάνεις, αλλά ικανοποιητικό στο τέλος της μέρας, όπως όταν κοιτάς κάτω και έχεις 1500 λέξεις που δεν υπήρχαν πριν στο χαρτί σε αυτήν την σειρά, το μισό απ' όσο θα είχες σε μια καλή μέρα, και οδήγησες αργά, αλλά οδήγησες.

Και κάποιες φορές βγαίνεις από την ομίχλη στη διαύγεια, και μπορείς να δεις τι ακριβώς κάνεις και που πηγαίνεις, και δε θα μπορούσες να δεις ή να ξέρεις οτιδήποτε απ' αυτά πέντε λεπτά πριν.

Και αυτό είναι μαγεία.