Ευρώπη ή... Επανάσταση

Του Χρήστου Λάσκου


Ο τίτλος του κειμένου αυτού είναι προϊόν υποκλοπής. Αντιγράφει τον αντίστοιχο του editorial του Βήματος της Κυριακής, δια χειρός Σταύρου Ψυχάρη. Εκεί, όπου ο μεγαλοεκδότης της αστικής επικοινωνιακής ναυαρχίδος διευκρινίζει με σαφήνεια στα όρια της απλοϊκότητας, όπως συνηθίζει, άλλωστε, το διακύβευμα –τι λέξη κι αυτή, αλήθεια;- της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Γράφει, λοιπόν: «Οι ψηφοφόροι όμως δεν τρώνε κουτόχορτο. Η ψήφος στις προσεχείς εκλογές είναι συνάρτηση της επιλογής: με την Ευρώπη και το ευρώ ή με την πτώχευση που θα φέρει κοινωνική αναταραχή και την… επανάσταση;».

Εξαίρετη, πράγματι, αστική σαφήνεια! Που εξελίσσει, αναβαθμίζοντας το εναγώνιο αίτημα του παιδιού με το τσεκούρι για σύμπηξη ενός μετώπου του αστικού κόσμου –τρομάρα του– απέναντι στο διαμορφούμενο «λαϊκό μέτωπο» των αριστερών μηδενιστών και το κυρίως θέμα της επικοινωνιακής στρατηγικής των συντρόφων –μεταξύ τους- Σαμαρά και Βενιζέλου, κατά τους οποίους το δίλημμα είναι ή με την Ευρώπη και την καλή χαρά ή με την δραχμή και την… εθνική ταπείνωση. Το γεγονός, βέβαια, πως κανένα σχήμα της μαζικής και απολύτως πλειοψηφικής Αριστεράς στην Ελλάδα δεν τάσσεται με το δεύτερο σκέλος της διάζευξης, κυρίως δε με την εθνική ταπείνωση, είναι αδιάφορο. Όπως αδιάφορο είναι το γεγονός πως η κυρίαρχη πολιτική της κοινωνικής εξόντωσης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δραχμή σε ορίζοντα, ίσως, μόλις μερικών μηνών -όπως οδήγησε στην αναδιάρθρωση που αποτάσσονταν, την πτώχευση που θα απέφευγε και στον πλήρη αποκλεισμό από τις «αγορές», στις οποίες κατά τις έγκυρες προβλέψεις θα είχε επιστρέψει από το τέλος του 2011.

Γιατί, όμως, χρειάζονται αναβάθμιση τα αστικά αιτούμενα και διλήμματα; Νομίζω πως ο κύριος λόγος είναι πως αν η διαχείριση του φόβου, μέσω της διαρκούς αύξησης της δοσολογίας, είναι απελπιστικά αναγκαία για την ελλαδική άρχουσα τάξη, δεν είναι, ωστόσο, αρκετή. Κι αυτό γιατί από τη μία τα φτωχότερα στρώματα δεν αντιλαμβάνονται καν τα συγκεκριμένα διλήμματα ως τέτοια στο μέτρο που δεν έχουν πια τίποτε σχεδόν να χάσουν, ενώ τα μεσαία μπορεί να σκέφτονται και να αγωνιούν για την τύχη των εναπομεινασών καταθέσεών τους στην περίπτωση που «βγούμε από το ευρώ», αλλά, δεν φτάνει αυτό για να επιτελέσουν τον πάγιο ρόλο τους ως τάξεων στηριγμάτων του αστικού συνασπισμού εξουσίας.

Ως προς αυτό, λοιπόν, η επανάσταση είναι συμπληρωματικό –και καλύτερο– επιχείρημα από τη δραχμή. Εδώ, πλέον, δεν είναι παίξε γέλασε. Εδώ είναι που πρέπει στα σοβαρά να τοποθετηθούν οι νοικοκυραίοι, δηλαδή οι ιδιοκτήτες, μικροί, μεγάλοι και μεσαίοι, απέναντι στους ξεβράκωτους, τους άθλιους κι ανάξιους πληβείους, τους κατεξοχήν τεμπέληδες. Φυσικά, δεν λέγεται έτσι. Και πάλι φυσικά, αυτό ακριβώς υπονοείται. Όταν δεν έχεις να προσφέρεις την παραμικρή προοπτική όχι βελτίωσης, αλλά ούτε καν υποφερτής επιδείνωσης, για την πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχεις παρά να μηχανεύεσαι μεγάλες ιστορικές… διακυβεύσεις. Κι αφού σε λίγο καιρό τα ως τώρα κυρίαρχα διλήμματα θα έχουν ήδη καεί ετοιμάζονται τα άλλα, τα μεγάλα.

Περί αυτού πρόκειται. Γι’ αυτό κιόλας, μαζί με τα διλήμματα, το «συγκρότημα» φροντίζει και για την «ανάλυση». Αρχίζει, δηλαδή, να «λέει την αλήθεια», για να προειδοποιήσει τους πραγματικούς αποδέκτες. Διαβάστε: «Καμιά φορά οι αριθμοί φωτογραφίζουν με απόλυτη ευκρίνεια την πολιτική συγκυρία. Ξένος που εδρεύει στην Αθήνα υπέδειξε σε έλληνα συνομιλητή του την αριθμητική που ακολουθεί. Προσέξτε: στην Ολλανδία, το 80% του ΑΕΠ αναλογεί σε μισθωτούς και εργαζόμενους γενικά. Μόνο το 20% πάει σε αφεντικά, κεφαλαιούχους και ραντιέρηδες… Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ξένου, η αναλογία είναι διαφορετική. Μόνο το 34% του ΑΕΠ αναλογεί τους εργαζόμενους. Το υπόλοιπο 66% είναι συγκεντρωμένο σε ολίγους…». Ποιος τα γράφει αυτά; Ένα από τα καλύτερα παιδιά του «συγκροτήματος», ο Δ. Μητρόπουλος (Νέα, 16 Μαρτίου 2012).

Και πού τον οδηγούν αυτά τα δεδομένα; Όχι, βέβαια, στην απόρριψη των μνημονίων. Ούτε στην αποδοχή των προτάσεων του, έξαλλου κι ανεύθυνου, άλλωστε, ΣΥΡΙΖΑ για ριζική αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου. Στην πραγματικότητα, πουθενά δεν τον οδηγούν παρά μόνο σε μια διαπίστωση: «Το φθινόπωρο θα έχουμε την κοινωνική έκρηξη που όλοι (;, ΧΛ) φοβούνται εδώ και δύο χρόνια. Αυτή θα έχει πραγματικές αιτίες και η καταστολή δεν θα είναι επαρκής λύση…». Προσέξτε το τελευταίο: η καταστολή δεν απορρίπτεται, κρίνεται απλώς ως μη επαρκής λύση!
Την επόμενη μέρα ήταν που το μεγάλο αφεντικό αναβάθμισε το δίλημμα «απειλώντας» τους νοικοκυραίους με την επερχόμενη επανάσταση και καλώντας τους να επιλέξουν, ταγμένοι και αποφασιστικοί, το μονόδρομο που τους «ταιριάζει».

Και η Αριστερά; Αν αυτοί προετοιμάζονται για την αντεπανάσταση, εμείς δεν πρέπει να σκεφτούμε λίγο περισσότερο; Αν, διαφορετικά, αυτοί φοβούνται την «επανάσταση», εμείς δεν θα πρέπει να την αγκαλιάσουμε πείθοντας το μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων πως αυτό που αυτοί φοβούνται είναι ακριβώς η λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία; Πως η λύση, δηλαδή, βρίσκεται στη μαχητική κινητοποίηση, τη συμμετοχή, τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή, που ανοίγει το δρόμο σε ευρύτερες επικράτειες, όπου οι άνθρωποι με τα κοινά προβλήματα μπορούν να διεκδικήσουν τις κοινές λύσεις; Μετατρέποντας, δηλαδή, το δίλημμα «Ευρώπη ή Επανάσταση» στην ταυτότητα «Ευρώπη, δηλαδή Επανάσταση»;

Πηγή: alterthess