Μια ιδέα ταξιδεύει αυτονομημένη (LLS).

Ξαφνικά η αναδιάταξη του πολιτικού παιχνιδιού αναδύει μια ενδιαφέρουσα ιστορική πιθανότητα: ένας πολιτικός σχηματισμός με ιστορικές και πολιτικές αναφορές στην αριστερά θα βρεθεί με εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Για όποιον έχει έστω και την πιο αναθεωρητική αναφορά στην αριστερά, τα διλλήματα είναι αφόρητα:

1.-Ναι ή όχι στην αριστερή κυβερνητική προοπτική ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της;

2.-Προέχει η συμβολική ιστορική σημασία μιας αριστερής Κυβέρνησης του ελέγχου του προγραμματικού της πλαισίου;

3.-Αν ο ριζικός αναθεωρητισμός ανήκει σε ένα εσωτερικό διάλογο εντός των ηθικών και πολιτικών συντεταγμένων της αριστεράς, τότε έχει αξία μόνο συμβάλλοντας στην σταθεροποίηση τους;

4.-Αν έχεις μια ψήφο αυτή την καταθέτεις σε μια ιστορική συμβολική πύκνωση με προεκτάσεις στο μέλλον, η την οδηγείς σε μια άλλη κομματική έκφραση η οποία παρέχει μεγαλύτερες εγγυήσεις προγραμματικής συνεκτικότητας;


Τα ερωτήματα γίνονται όμως πιο διαχειρίσιμα αν κατανοηθεί πως η εκλογική αυτή δυναμική σχηματίζεται γιατί ακριβώς είναι " κυβερνητική". Ο Συριζα παίρνει την πρωτοβουλία να οριοθετήσει ένα κυβερνητικό πρόταγμα, και το πρόταγμα του δίνει φτερά. Με μια έννοια το πρόταγμα γίνεται το ίδιο το κόμμα, η ίδια η υπόσταση του. Η αριστερή κυβέρνηση είναι αυτόνομη πλέον ιδέα η οποία για να εξυπηρετηθεί ωθεί τον Σύριζα σε μια μετεξέλιξη. Ο μετεξελιγμένος Συριζα γίνεται αναγκαστικά αμφίπλευρος, ελαστικός, και πιο προεδρικός. Η κυβερνητική προοπτική απαιτεί ένα λελογισμένο πολυσυλλεκτισμό που παραπέμπει στο ΠΑΣΟΚ του 80 και κρυσταλλώνεται [σ]την μορφή μιας "αριστερής Δημαρ".

Αν δούμε τις συντεταγμένες της προεκλογικής του όψης έχουμε :

-Την άρνηση όλων των μνημονιακών συμβάσεων με το αίτημα της ριζικής αναδιαπραγμάτευσης.

-Ενα εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίου ελέγχου τραπεζών και Δεκο.

-Την διάνοιξη ενός ευρύτερου μετώπου, μιας ρήξης με χαρακτηριστικά ιστορικής γιγαντομαχίας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.


Όλα αυτά, όμως, σχετικοποιούνται αν ενταχθούν σε ένα ευρύτερο διακύβευμα κοινωνικής και εθνικής αυτοσυντήρησης. Τα πρόσφατα ιστορικά παραδείγματα στην Λ.Αμερική είναι ενδεικτικά μιας μεγάλης σχετικότητας (Λούλα,Μοράλες κλπ). Η ρήση "όλα θα είναι διαφορετικά την επόμενη μέρα " έχει καθολική ισχύ. Επομένως, αφορά και την προεκλογική πλατφόρμα του πρωτοπόρου και τους πιθανούς παίκτες του νέου παιγνίου.

Η απραγματοποίητη αριστερή ενότητα παραδόξως λειτουργεί υπέρ της προοπτικής αυτής. Καθώς στρεσάρει τους πιθανούς εταίρους στην διεκδίκηση του ενδοαριστερού εκλογικού πλάσματος, τους ωθεί να γίνουν οι ίδιοι πιο ακριβείς και συγκεκριμένοι για να επιβιώσουν. Το πρόταγμα της κυβέρνησης μεταβιβάζεται ως κύμα σε όλους τους εμπλεκόμενους, και τους εξειδικεύει περαιτέρω. Η εκλογική επιτυχία της Δημαρ, η είσοδος των Οικολόγων στην βουλή, η συντήρηση ή αύξηση του ΚΚΕ σε ανεκτά επίπεδα, αποτελούν την προϋπόθεση μιας αριστερής κυβέρνησης. Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει αν οι πιθανοί εταίροι δεν γίνουν πιο συγκεκριμένοι. Η αυτοσυντήρηση των δυνητικών συμμάχων δημιουργεί ένα πλεόνασμα το οποίο πιστώνεται σε αυτόν που μιλάει εξ ονόματος του συνόλου της αριστεράς. Στην άλγεβρα της ενωμένης αριστεράς το άθροισμα των δυνάμεων της έχει αξία μόνο για αυτόν που το βλέπει. Η απραγματοποίητη αριστερή προεκλογική ενότητα, δημιουργεί ακριβώς τις πιο στιβαρές αριστερόφωνες οντότητες οι οποίες μόνο ως τέτοιες μπορούν να συνεισφέρουν. Η αριστερή κυβέρνηση δεν υφίσταται με γονατισμένους τους καλεσμένους δυνητικούς εταίρους. Αλλιώς το σκηνικό με ένα κόμμα επικυρίαρχο μιας ασθμαίνουσας λοιπής αριστεράς θα μεταφέρει την κυβερνητική πίεση στο εσωτερικό του. Θα μεταβληθεί ακουσίως σε ένα κρατικό μόρφωμα.

Η αριστερή κυβερνητική προοπτική γίνεται πλαστική γιατί είναι οιονεί κυβέρνηση. Χωρίς ένα ευρύ παλλόμενο λόγο - πλαίσιο, χωρίς μια επέκταση προς τις όλες αντιφάσεις της κοινωνίας και οικονομίας του 2012, δεν υπάρχει καμία δυναμική. Τα επεισόδια συγκρότησης της syrizanexartisia ανήκουν ακριβώς στο θεμιτό οργανικό συντονισμό με τις συχνότητες πέραν της αριστερής ραδιοφωνικής μπάντας. Οι " μη προνομιούχοι" αποτελούν όλο και περισσότερο λέξη κλειδί στο λόγο του Τσίπρα. Ο προεκλογικός λόγος, το ύφος και η δυναμική της ομιλίας του Τσίπρα στην Ομόνοια αποτελούν μια τελετουργική κατάθεση η οποία υπερβαίνει τους εμπνευστές της και εκτελεστές της. Οι φίλοι και ψηφοφόροι θα απολαύσουν την εκλογική επιτυχία αλλά θα πρέπει να δοκιμάσουν τις αντοχές τους στο αναμενόμενο σλάλομ. Το εθνικό ακροατήριο των μη προνομιούχων ήταν εκεί....

Στο φως αυτής της ανάλυσης το αίτημα της αριστερής διακυβέρνησης πυροδοτήθηκε από τον αφέτη εμπνευστή, αλλά ταξιδεύει αυτόνομο πλέον. Η κατανόηση αυτής της αυτονομίας είναι θεμελιακή για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την επιτυχία του, και όχι για την χρήση του ως προεκλογικό τρικ. Όποιος λοιπόν έχει ένα πραγματικό ενδιαφέρον για μια νέα αριστερή διακυβέρνηση έχει πολλούς και ενδιαφέροντες τρόπους να το εξυπηρετήσει. Ας τους εξαντλήσει όλους.