του Δημήτρη Αργυρού
Ακολουθεί η παρουσίαση του βιβλίου τού Νίκου Τζ. Σέργη, Ο πολιτικός άνθρωπισμος σε κίνδυνο. Η διαχείριση μιας επιδημίας (Ιωάννινα: Εκδόσεις Ισνάφι, 2021):
* * *
Φίλες και φίλοι, ποιος θα περίμενε ότι στις σημερινές συνθήκες μιας ούλτρα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, της τεχνολογίας, της επιστήμης και της ιατρικής, ένας μικροσκοπικός οργανισμός, ένας ιός, θα μάς άλλαζε τόσο πολύ τη ζωή;
Ή μήπως αυτή η κατάσταση που βιώνουμε είναι το αποτέλεσμα αυτής της υπερανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, της τεχνολογίας, της επιστήμης και της ιατρικής μέσα στα πλαίσια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού τής εποχής μας;
Αποτέλεσμα της καπιταλιστικής στρέβλωσης, της διαστρέβλωσης των σχέσεων ανθρώπων, παραγωγής και φύσης που οδηγεί στην αδυναμία μας να ελέγξουμε τη διασπορά του ιού.
Ή μήπως, παρά την υπεράναπτυξη, η φύση ως έκφραση της αναγκαιότητας μπορεί να μάς κάνει τη ζωή άνω κάτω και να μάς εισάγει σε μια εποχή μιας νέας νοσηρότητας, όπως λέει μια πλειάδα κατά βάση συστημικών μέσων. Δηλαδή παρά τη συνεχή απόπειρα ελέγχου τής φύσης απο τον άνθρωπο και τις δυνάμεις του με στόχο να τη φέρει στα μέτρα του ή και να την εκμεταλευτεί, η φύση και πάλι εχει τον τελευταίο λόγο;
Πρόκειται για ερωτήματα που είναι δύσκολο να απαντήθουν σε αυτές τις συνθήκες που ακόμη μετράμε κρούσματα και νεκρούς, ζώντας εναν νέο υβριδικό πόλεμο με τα μέλη τής κυβέρνησής μας να λειτουργούν ως πεμπτοφαλαγγίτες με στόχο να μετατραπούν σε “μεγάλους αδερφούς ”.
Ερωτήματα που στο επόμενο διάστημα θα δοθούν απαντήσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, όταν θα υπερβούμε αυτή την τόσο θανατηφόρα κρίση και, αφου κλάψουμε τους νεκρούς μας, θα πρέπει να αποδώσουμε ευθύνες.
Το πλέον παράδοξο όμως αυτών των σχεδόν πολεμικών συνθηκών που ζούμε είναι το γενικό μπλοκάρισμα της κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής και σε ένα πολύ λιγότερο βαθμό της παραγωγικης ζωης.
Κάτι που σε παγκόσμια κλίμακα και ειδικότερα στη Δύση γίνεται για πρώτη φορά με αφορμή ένα πρόβλημα δημόσιας υγείας, μία πανδημία ή πιο σωστά επιδημία, όπως σωστά επισημαίνει ο συγγραφέας. Κατι που δεν συνέβη ούτε στην ισπανική γρίπη, ούτε καν στην περίπτωση της φυματίωσης, ούτε στους 2 παγκοσμίους πολέμους που ως ανθρωπότητα ζήσαμε.
Και σε αυτό το καυτό κυρίαρχο ερώτημα δίνει εμπεριστατωμένες απαντήσεις το βιβλίο του Νίκου. Γιατί συνέβη αυτό; Η απάντηση που δίνει ο συγγραφέας έχει να κάνει με την επίθεση στον πολιτικό ανθρωπισμο, με το σπάσιμο των κοινωνικών ανθρωπίνων σχέσεων, με τη θεαματική, μεντιακη, ηλεκτρονική-ιντερνετική εξατομίκευση-αποξένωση ως απόρροια της συστημικής διαχείρισης της επιδημίας του κορωνοϊου, στα πλαίσια μιας ανοικτά τρομοκρατικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Δίχως περαιτέρω να θέλω να σας κουράσω θα τοποθετηθώ στα βασικά σημεία του βιβλίου.
Πανδημια- Επιδημία
Ας αρχίσω με την επισήμανση πως στο επίπεδο της Ελλάδος δεν έχουμε μια πανδημία αλλά ένα σοβαρό ζήτημα υγείας, μία επιδημία. Ο συγγραφέας θεωρεί πως η συνεχή χρήση τού όρου πανδημία έχει καθαρά ιδεολογικο, προπαγανδιστικο και εν τέλει τρομοκρατικό χαρακτήρα, ο στόχος πασιφανης, να σπείρει τον φόβο και τον τρόμο με στόχο την υποταγή, πειθάρχηση, με στόχο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Όπως το έπραττε για πάνω από ένα χρόνο κάθε μέρα ο καλός και ο κακός μπάτσος των 6 μ.μ., σε ανοικτή συνεργασία με τα συστημικά ΜΜΕ με το αζημίωτο φυσικά, είναι γνωστή η λίστα Πέτσα.
Ενώ το πλέον σωστό είναι ο όρος επιδημία που δυστυχώς στη χώρα μας δεν έχει τύχει επαρκούς φιλοσοφικής συζήτησης και αυτό πιστεύει ο συγραφέας πως δεν είναι καθόλου τύχαιο και από δυνάμεις που έχουν κριτικό πνεύμα. Ας σημειωθεί πως τον όρο πανδημία τον έχει αποδειχθεί η μεγάλη πλειοψηφία ακόμη και της αριστεράς και της αναρχίας.
Οικονομία-υγεία
Ο Νίκος θεωρεί πολύ σωστά ψευτοδίλλημα το υγεία-οικονομία, αντίστοιχο του επίσης ψευτοδιλλήματος ελευθερία ή ασφάλεια, και στις δυο περιπτώσεις έχουμε κοινό στόχο, την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Δεν φταίει η επιδημία ή η πανδημία για την κατάρρευση της οικονομίας, η κατάρρευση της οικονομίας οφείλεται στη συγκεκριμένη διαχείρισή της μέσω των lockdown, μία διαχείριση που δεν ήταν καθόλου τυχαία, για να μην πω πως ήταν υποβολιμαία.
Ο συγραφέας κάνει αναφορά και στο παράδειγμα της Σουηδίας που ακολούθησε έναν άλλο δρόμο και σε αυτή τη φάση έχει συνολικά τους ίδιους νεκρούς με εμάς, ενώ σήμερα έχει τους λιγότερους νεκρούς κάθε μέρα.
Η Σουηδία ακόμη και σε αυτή τη φάση της, που είναι σκιά τού παλαιού σοσιαλδημοκρατικού θαύματος, έχει ένα αξιόπιστο σύστημα υγείας σε αντίθεση με εμάς που ήταν άθλιο και τώρα έχει καταρρεύσει.
Βέβαια σε αυτό υπάρχει ένας αντίλογος που έχει να κάνει με την πειθαρχημένη φύση των Σκανδικαβικών κρατών, πχ. η διπλανή Νορβηγία έχει ελάχιστους νεκρούς, ακολουθώντας δια μακρών γραμμή καραντίνας, σε αντίθεση με τους απείθαρχους Βαλκάνιους. Ακόμη όμως και το εν λόγω επιχείρημα έχει σχέση με το ζήτημα της πειθαρχησης, πάλι καθόλου τυχαίο, και όχι με την επένδυση στα συστήματα υγείας.
Μήπως η εν λόγω παγκόσμια διαχείριση μέσω της καραντίνας είχε ως στόχο αυτή την καταστροφή που ζούμε και δευτερευόντως με το ζήτημα της πειθάρχησης των ανυπότακτων λαών και ανθρώπων; Ο Μαρξ έλεγε πως όταν υπάρχει υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και έχει αυξηθεί σε υπέρμετρο βαθμό το σταθερό κεφάλαιο μειώνεται η παραγωγή υπεραξίας. Και κατά συνέπεια χρειάζεται μια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, παλαιά συνέβαινε με τους παγκόσμιους πολέμους, στις παρούσες συνθήκες αυτό θα οδηγούσε σε μια ολοκληρωτική καταστροφή το σύστημα. Μήπως η εν λόγω διαχείριση ενέχει και μια τέτοια διαδικασία καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, και ο άνθρωπος για το κεφάλαιο μια παραγωγική δύναμη είναι.
Οι δύο τάσεις
Στη βάση αυτής της διαχείρισης, στη βάση αυτού του ψευτοδιλλήματος, κατά τον συγγραφέα εμφανίζονται δυο τάσεις.
Η πρώτη τάση είναι η καταφατική ερμηνεία που είναι δέσμια της λατρείας για την επιστήμη και έχει πλήρη εμπιστοσύνη στην τεχνολογία και στην ιατρική εξουσία. Η εν λόγω τάση σε έναν μεγάλο βαθμό συσχετίζεται ή και ταυτίζεται με το θετικιστικό επιστημολογικό παράδειγμα, ανεξάρτητα αν το αναφέρει η ίδια.
Σε αυτή την τάση, σε αυτή την ερμηνεία, πέρα από την κυβέρνηση, τη συντριπτική πλειοψηφία τού πολιτικού σκηνικού, τους πλασιέ των πολυεθνικών των φαρμάκων, το ιατρικό κατεστημένο, συντάσσεται και η συντριπτική πλειοψηφία τής αριστεράς ακόμη και της άκρας αριστεράς, καθώς και της αναρχίας.
Η άλλη τάση είναι οι αρνητές που μιλάνε στο όνομα της ελευθερίας των επιλογών τού υποκειμένου, και στρέφονται κατά τής συγκεκριμένης διαχείρισης. Και εδώ είναι η τραγική ιστορική ειρωνεία. Η πλειοψηφία των εκφραστών τής δεύτερης τάσης βρίσκεται στον χώρο τής άκρας δεξιάς, των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και των εναλακτικών ρευμάτων τής “νέας εποχής”. Και ειναι ακριβώς το τραγικό παράδοξο η άκρα δεξιά να μιλάει στο όνομα της ελευθερίας τού υποκειμένου και όχι πχ. οι αναρχικοί η καλύτερα η πλειοψηφία των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών.
Επίσης και οι δύο μιλάνε στο όνομα της επιστήμης, μόνο που όπως σημειώνει ο συγγραφέας η κανονική επιστήμη με την εμπειρία, το πείραμα, την απόδειξη και τη θεωρία απουσιάζει. Βέβαια μιλάει για τις θετικές επιστήμες αλλα ακόμη και για τις κοινωνικές επιστήμες δεν μπορεί να μην υπάρχει τόσο η εμπειρία, όσο και η θεωρία, δεν είναι ιδεολογία.
Το παρόν βιβλίο, η παρούσα προσέγγιση του συγγραφέα δεν συντάσσεται με καμιά από τις δύο τάσεις. Θεωρώντας πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος της διαχείρισης της επιδημίας είναι η απώλεια του πολιτικού ουμανισμού ως κοιτίδας τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, συντάσσεται με έναν αγώνα, με μια στάση υπεράσπισης του πολιτικού ουμανισμού όπως αυτός γεννήθηκε μέσα από τις επαναστάσεις από την Γαλλική Επανάσταση και εντεύθεν. Μια απελευθερωτική διαδικασία που είχε εκκίνηση από την αρχαία δημοκρατικη αγορά, στη συνέχεια την είδαμε στην Αναγέννηση, στον Διαφωτισμό, στη χειραφέτηση του ατόμου, των λαών και στη χειραφέτηση των καταπιεσμένων. Στις μεγάλες δημοκρατικές, εθνικοαπελευθερωτικές, αντιαποικιοκρατικές, σοσιαλιστικές και αντικαπιταλιστικές επαναστάσεις τού 20ού αιώνα.
Μέσα από το παραπάνω πρίσμα ο συγγραφέας βλέπει, τοποθετεί τη φιλοσοφία ως κριτική, ως μια μάχιμη ανατρεπτική διαδικασία που δύναται να υπερασπιστεί τον πολιτικό ουμανισμό.
Ας σημειωθεί ο βαθύς νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας τής καταφατικής τάσης, κάτι που φαίνεται και στη λέξη κλειδί αυτής της περιόδου, την περίφημη “ατομική ευθύνη”, αντίστοιχο του ατομικού κεφαλαίου των νεοφιλελεύθερων φιλοσόφων. Το άτομο, τέλος η κοινωνία κατά τη Θάτσερ, πρέπει να τα βγάλει πέρα και έχει την ατομική ευθύνη να είναι παραγωγικό, πειθαρχημενο, ασφαλές, υπεύθυνο, και έτσι μόνο μπορεί να είναι ελεύθερο. Κάτι από Όργουελ θυμίζουν όλα αυτά, όπως θα επισημάνει επανειλημμένως ο συγγραφέας.
Και όμως πίσω από αυτήν τη βαθιά δεξιά οπτική συντάχθηκε σημαντικό κομμάτι τής αριστεράς, της αναρχίας καθώς και οι δικαιωματιστες. Ας όψεται η λατρεία, η θρησκευτική πιστη προς την επιστήμη, μια θρησκευτική πίστη αντίστοιχη της παραδοσιακής θρησκείας την εποχή τού μεσαίωνα. Κρίμα όμως για αυτή την αριστερά που ξέχασε την αντιφατική εικόνα τής επιστήμης ή της τεχνολογίας στην εποχή τού καπιταλισμού. Ξεχασε πως, όπως υπαρχει ενότητα και αντίθεση παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων, έτσι υπάρχει ενότητα και αντίθεση μεταξύ της τεχνολογίας και της επιστήμης με την καπιταλιστική δομή της. Κατα συνέπεια η εν λόγω επιστήμη και η εν λογω τεχνολογία υπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα και δεν δύνανται να αλλάξουν.
Κατά συνέπεια δεν μπορεί απλώς να πάρει την εξουσία η εργατική τάξη για να άλλάξουν χαρακτήρα η τεχνολογία και η επιστήμη.
Χρειάζεται μια άλλη τεχνολογία και μια άλλη επιστήμη, και σε αυτό το σημείο είναι σωστή η κριτική που έκανε η μαοϊκή αριστερά.
Αν και ο συγγραφέας πιστεύει πως η ευσέβεια και η πίστη τής αριστεράς και της αναρχίας προς την επιστήμη δεν είναι επαρκής λόγος. Μήπως μια άλλη εξήγηση είναι ο βαθύς λεγκαλισμός της, ακόμη και αυτής της αναρχίας και της αντιεξουσίας ή της πλειοψηφίας τής αναρχίας και της αντιεξουσιας;
Για την επιστήμη – Φεγεράμπεντ
Η χρησιμοποιήση της επιστήμης και ειδικότερα της ιατρικής και γενικότερα της έννοιας της ορθολογικότητας ως εργαλείο καταπίεσης και ως ιδεολογία για να δικαιολόγησει καταπιεστικά αντικοινωνικά μέτρα επαναφέρει την κριτική τής Σχολής τής Φραγκφούρτης περί εργαλειακού ορθολογισμού.
Αν και ο συγγραφέας επιλέγει την κριτική τού επιστημολογικού αναρχισμού τού Φεγεράμπεντ. Ο Φεγεράμπεντ εντοπίζει τις προϋποθέσεις τής προόδου σε μια επιστήμη αναρχική, ανοικτή και ανορθόλογη, σε μια ισότητα και σε μια δημοκρατία τής επιστήμης με άλλες παραδόσεις, όπως είναι ο μύθος, η μεταφυσική και η μαγεία.
Η επιστήμη μπορεί να προχωρήσει, αν θέλει να είναι επιστήμη και οχι δογματική ιδεολογία και θρησκεία, στα πλαίσια ενός δημιουργικού χάους παραδόσεων, θέσεων, αντιλήψεων, γνωμών, δοξών και αληθειών.
Για αυτό τον λόγο ο Φεγεράμπεντ κριτικάρει τον εναγκαλισμό τής επιστήμης με την εξουσία, την πολιτική, κρατική και οικονομική εξουσία, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην εξουσία τής ιατρικής.
Αλλά αυτό προϋποθέτει μια πραγματική ελεύθερη κοινωνία με πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους με πολιτική ωριμότητα, δηλαδή πολιτικά συνειδητοποιημένους. Σε μια ελεύθερη κοινωνία, σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία που θα αυτοεξουσιάζεται από ελεύθερους πολίτες και επιτροπές ώριμων πολιτών .
Από την οπτική τού Φεγεράμπεντ που στα πλαίσια ενός ανοικτού επιστημονικού διαλόγου όλα επιτρέπονται, στη φάση που ζούμε, όλες οι απόψεις των ειδικών αλλά και των μη ειδικών, θα έπρεπε να εκτεθούν στο πλήθος των μη-ειδικών και, αφού ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση, να παρθούν οι ανάλογες αποφάσεις.
Βιοπολιτική – ιατρικοπολιτική εξουσία
Απέναντι σε αυτό το παγκόσμιο δυστοπικό κλίμα, σε αυτό το κλίμα πανικού αντιτάχθηκαν μια σειρά από επιστήμονες, διανοούμενοι και φιλόσοφοι όπως πχ. ο Αγκάμπεν.
Ο Ιταλός φιλόσοφος σε αυτές τις συνθήκες εφάρμοσε τη δική του θεωρία περί “κατάστασης εξαίρεσης”. Μια θεωρία που συνδυάζει τις φουκωικές θεωρίες περί βιοπολιτικής, τις προσεγγίσεις τής Χάνα Αρεντ, την κοινωνιολογία τού Πολάνυι και την ύστερη αυτονομία των Νέγκρι και Χάρντ.
Και μέσα από αυτή την οπτική μίλησε για μια απλή γρίπη και σε μεγάλο βαθμό είχε άδικο, όπως στην συνέχεια διαφάνηκε. Όπως όλοι γνωρίζουμε έπεσαν να τον φάνε, με την εξίσου δογματική θέση: “Πώς γίνεται αυτός να μιλάει, αυτός που δεν είναι ειδικός;” Ας αφήσουμε στην άκρη την προηγούμενη συζήτηση περί της εξουσίας των ειδικών και την κριτική τού Φεγεράμπεντ. Αλλά ακόμη και αυτοί που άσκησαν κριτική στον Ιταλό φιλόσοφο δεν ήταν όλοι ειδικοί, δεν ήταν όλοι γιατροί. Ενώ συχνά και οι ειδικοί -οι ιατροί- τού απάντησαν με ένα απαξιωτικό ύφος και ήθος, πώς γίνεται να μιλάει αυτός και να μάς χαλάει την πιάτσα. Δυστυχώς ο Αγκάμπεν δέχτηκε σε μεγάλο βαθμό επιθέσεις χυδαίες και άδικες, μια κριτική που πέταξε το παιδί με τα βρωμόνερα.
Ο συγγραφέας τού εν λόγω βιβλίου στέκεται κριτικά στην οπτική τού Αγκάμπεν, ειδικά στο πεδίο τής φιλοσοφικής του οπτικής περί βιοπολιτικής. Ο Νίκος πιστεύει πως η μεταμοντέρνα θεώρηση περί βιοπολιτικης δεν αποφεύγει το ζοφερό κλίμα εγκλωβισμού, παρά την κριτική που ασκεί.
Σε αντίθεση με την οπτική τού Αγκάμπεν, επιλέγει την οπτική τού πολιτικού ανθρωπισμού, την εγελιανή ιστορική προοπτική, τη φιλοσοφία τής ιστορίας. Την Ιστορική διαλεκτική τής χειραφέτησης, της ανάγνωσης και της αναγνώρισης της αναγκαιότητας, αλλα κυρίως της ελευθερίας. Της ελευθερίας, αυτής της πραγματικής κίνησης -όπως θα έλεγε και ο Μαρξ- που παράγει τον πολιτικό άνθρωπο που στέκεται μπροστά στο δικαστήριο της ιστορίας, κρίνει και κρίνεται για το τι έπραξε για την υπόθεση της ελευθερίας και της χειραφέτησης, της ατομικής και της κοινωνικής χειραφέτησης, της ατομικής και κοινωνικής λεφτεριάς.
Και μέσα από την παραπάνω αντίληψη ο Νίκος χρησιμοποιεί τον όρο "ιατρικοπολιτική εξουσία" που έχει μια δυναμική, καθώς στηρίζεται πάνω στο δίπολο κοινωνία - κράτος, η οποία παράγει μία διαφορετική δυναμική διάσχισης της σχέσης ιατρικής, επιστήμης, κράτους και εξουσίας.
Μύθος/εκκλησία/υπερβατικό/σύναξη/επι-κοινωνία
Φίλες και φίλοι, αν έχει δίκιο ο συγραφέας και ο στόχος τού συστήματος είναι ο πολιτικός ανθρωπισμός και ο πολιτικός άνθρωπος, τότε αποτελεί παράλληλο στόχο η καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων, αυτών των σχέσεων που παράγουν γνώση, αντίσταση, πολιτισμό, αλλά και των σχέσεων που τείνουν προς, που διαλέγονται με το υπερβατικό ή ακόμη και με τον μύθο, που δεν είναι μύθευμα και παραμύθια αλλά άλλος ένας τρόπος να προσεγγίσουμε την αλήθεια, όπως λέει και ο Πλάτων.
Για αυτόν τον λόγο και στα πλαίσια αυτής της επίθεσης στις κοινωνικές σχέσεις, στον κοινωνικό άνθρωπο, στον πολιτικό άνθρωπο, είχαμε την απαγόρευση των πολιτικών και των κοινωνικών συγκεντρώσεων, το κλείσιμο του πανεπιστημίου, σε κάποιες περιπτώσεις των εκκλησιών που είναι η σύναξη ή κοινωνία των πιστών, των πολιτιστικών εκδηλώσεων, των θεάτρων, των συναυλιών και των σινεμά.
Ως αντιστάθμιση είχαμε την ψηφιακή αντικατάστασή τους, που όμως είναι αλήθεια πως δεν παράγει σε μεγάλο βαθμό κοινωνία, σύναξη και κοινωνικό άνθρωπο, αλλά ένα εξατομικεύμενο υποκατάστατο πειθαρχημενο και άβουλο.
Δυστοπία/δυστοπική κατάσταση/εξέγερση
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου σωστά πιστεύει πως δεν έχει παγιωθεί μια ολοκληρωτική αντιδημοκρατική δυστοπία, ζούμε μια δυστοπική κατάσταση που όμως υπάρχουν περιθώρια ανατροπής, αρκεί ο λαός, η μάζα τού Παπαϊωάννου, το πλήθος τού Σπινόζα και τού Νέγκρι, να εξεγερθούν, μέρες που είναι όπως αυτή του Πολυτεχνείου.
Η εξέγερση και η επανάσταση είναι αυτή που πάντα σταματάει την πορεία προς τον ολοκληρωτισμό, φέρνει τον πολιτικό άνθρωπο, τον ώριμο πολίτη τού Φεγεράμπεντ, τον ταξικά συνειδητοποιημένο προλετάριο μπροστά στις ιστορικές του ευθύνες.
Παρά την αναντιστοιχία με τα καθήκοντα της εποχής και την υποταγή τους στο θετικιστικό πνεύμα τής καταφατικής τάσης, η αριστερά και η αναρχία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στην περσινή γιορτή τής 17Ν. Ενώ έφτανε στη Νέα Σμύρνη η λαϊκή κινητοποίηση για να σταματήσει η μπρουτάλ, ανορθόλογη και παράλογη αστυνόμευση των πλατειών.
Όχι, δεν έχει χαθεί το παιχνίδι, δεν έχει χαθεί η ελπίδα, η κυβερνητική εξουσία -και χάρη στην ιατροπολιτική εξουσία- έχει κερδίσει πόντους, αλλά δεν έχει κερδίσει τον πόλεμο. Άλλωστε σύμφωνα με τον Παπαϊωάννου μια πολιτικά και ταξικά συνειδητοποιήμενη κατάσταση είναι σπάνια στην ιστορική εξέλιξη, παρόλα αυτά η εν λόγω σπάνια κατάσταση φτάνει για να μην κερδίσει η βαρβαρότητα, και ο Νίκος είναι σίγουρος πως ούτε αυτήν τη φορά θα κερδίσει και θα συμφωνήσω μαζί του.
Εμβόλιο - τι μπορεί ή τι έπρεπε να γίνει
Άφησα τελευταία τη θέση που παίρνει ο συγγραφέας για τον εμβολιασμό αλλά και το τι έπρεπε να γίνει για το ζήτημα της επιδημίας.
Ο συγγραφέας ασκεί κριτική στη θέση για την υποχρεωτικότητα του εμβολίου. Ασκεί κριτική και στις δυνάμεις στην αριστερά και την αναρχία που με έναν έμμεσο ή άμεσο τρόπο συμφωνούν με την υποχρεωτικότητα του εμβολίου.
Θεωρώντας πως η προτροπή για οικειοθελή εμβολιασμό είναι συμβατή με τον πολιτικό πολιτισμό, ενώ ο εκβιασμός οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς.
Και από αυτή την οπτική ο συγραφέας τοποθετείται απέναντι σε κάθε μορφή αποκλεισμού, κολασμού και περιθωριοποιήσης των μη-εμβολιάσμενων.
Η μεγάλη πλειοψηφία τής αριστεράς μιλάει για την καθολικότητα του εμβολίου, αλλά όχι για την υποχρεωτικότητα. Μόνο που, όπως το τοποθετεί, ταυτίζει την καθολικότητα με την υποχρεωτικότητα, ενώ στην πλειοψηφία της επίσης τοποθετεί την αρνητική τάση εξολοκλήρου στην άκρα δεξιά, κάτι που είναι λάθος.
Ο Νίκος στο παρόν βιβλίο δεν το σχολιάζει, εκτός και αν κάνω λάθος, και σε εναν βαθμό σωστά πράττει, αν και δεν νομίζω να διαφωνεί με την παραπάνω άποψη.
Ο συγγραφέας σωστά πιστεύει πως ο κορονοϊός δεν είναι fake, υποστηρίζει πως είναι μια σοβαρή κρίση δημόσιας υγείας, μία επιδημία και σε άλλες περιοχές και χώρες ίσως και πανδημία.
Μια κρίση που η κυβέρνηση απέτυχε οικτρά, δολοφονικά να αντιμετωπίσει. Η Κυβέρνηση δεν έκανε ούτε σκοπεύει να κάνει τα αυτονόητα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Ποια είναι κάποια αυτονόητα που αναφέρει ο Νίκος; Πρώτο και καλύτερο, να ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα υγείας ή αν χρειαστεί να κτίσει νοσοκομεία μόνο για covid. Ή να ανοίξουν κλειστά νοσοκομεία. Να προχωρήσουν σε μια σοβαρή ιχνηλασία τού ιού. Να γίνει μια σοβαρή παρέμβαση σε εστίες παρεμβασης, εργοστάσια, ΜΜΜ, και το βασικότερο να ενισχυθεί η πρωτοβάθμια περίθαλψη.
Εν κατακλείδι
Η ουσία όμως δεν έχει αλλάξει, ο πόλεμος κράτους, ιατροπολιτικής εξουσίας και κοινωνίας συνεχίζεται, η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, του πολιτικού ανθρώπου βρίσκεται σε κίνδυνο. Μόνο που τίποτε δεν έχει χαθεί. Αιώνες η εξουσία, η πάσης μορφής εξουσία, επιχειρεί να φέρει τον άνθρωπο και την αξιοπρέπεια στα μέτρα της, και πάντα όμως η ελευθερία και η αξιοπρέπειά του στέκονται όρθιες και σε κάποιες στιγμές κάνουν άλματα προς την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση.
Η φάση που ζούμε, η φάση τής παγκόσμιας διαχείρισης του κορονοϊού είναι μια ακόμη μάχη που αφήνει πίσω της εκατομμύρια νεκρούς, θύματα μιας εξουσίας που ως ζόμπι πίνει το αίμα των ζωντανών.
Αλλά όπως έγινε και στην ταινία Η νύχτα των ζωντανών νεκρών, μια ταινία που αναφέρει στο βιβλίο του και ο Νίκος, στο τέλος οι ζωντανοί θα νικήσουν τον ή τους “μεγάλους αδερφούς”, δηλαδή τους πάσης φύσεως και θέσεως εξουσιαστές και τα ζόμπι, δηλαδή το παγκόσμιο σύστημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Πηγή Sufir3d
